เย็นวันนี้ มีโอกาสได้ไปเดินเล่น ท่ามกลางสายฝนโปรยปราย เราก็เดินเป็นนางเอกมิวสิคเชียว เดินไปเรื่อยเปื่อยก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อยเช่นกัน...ในใจก็ไม่ได้เหงาอะไรมากมาย เพียงแต่ต้องการเพื่อนมาเดินเคียงค้าง แต่ก็ไม่ใช่ความรู้สึกครั้งแรกที่ต้องการใครมาเดินด้วย มาเติมเต็มความรู้สึกที่หายไป ความรู้สึกนี้เราเป็นมานมนานมากๆ จำได้ว่า ตั้งแต่ยังวัยรุ่นเลยเชียวแระ (ตอนนี้ก็ยังวัยรุ่น แต่วัยรุ่นเกือบรุ่นกลางนะ อิอิ) แต่ความรู้สึกเป็นเช่นนั้นจริง ๆ หวิวๆ เวลาเดินท่ามกลางสายฝน อาจเป็นเพราะบรรยากาศพาไปมากกว่าเนาะ ถึงให้เรามีความรู้สึกเช่นนี้ขึ้นมา แต่ก็ช่างมันเถอะ(อีกแล้ว ประโยคนี้) ชินเสียแระ และความรู้สึกนี้ก็หายไปเมื่อเดินกลับบ้าน นั่นล่ะคือสายฝนที่โปรยความรู้สึกของเราเอง..ได้ใจความไหมเนี่ย....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น